martes, 31 de enero de 2012

No hay nada de lo dicho

No hay nada de lo dicho.
Sólo un pedazo de tiempo distinto.
Todo sentimiento,
prescribió como lo viejo
y se olvidó,
entre los polvorientos trastos 
de mi pequeño armario.
Allí los dejo
pues no tengo valor de retirarlos.
Será que aún pienso
que todo,
fue un mal sueño.
Cuando llega el frío invierno,
me tapo con mis miedos
acurrucada entre la espada y la pared,
marcada de hechos.
¿Será que siento
aún tonta de mi,
recorrer mi cuerpo 
con tu aliento?
El sabor de tus labios
el calor de tus besos,
que se pierden 
en frío recuerdo.
Y esperando primaveras
intuyo presentimientos
de que voy a volver a encontrar
quizás,
otras manos ardientes de deseo
que me hagan el amor
olvidando esos miedos.
Cerraré de nuevo los ojos
y volveré a soñar
lo que caducó con el tiempo.
El deseo es un ardid
consumido por el cuerpo
deshojado con amor
de aquel,
que cumple un sueño.
Olvida que te quise
pues yo ya te olvide

des del minuto primero
que marchaste,
del que fue también tu lecho.
No hay nada de lo dicho.









1 comentario:

  1. OBLIDAR ,ENCARA QUE DIFICIL;ÉS QUELCOM ADIENT ,SOBRETOT,SI EL RECORD ÉS DOLORÒS A LA VEGADA Q INGRAT,I DESAGRAIT.LLAVORS, ARRIBAT EN AQUEST PUNT,SOLSAMENT TE VÀLUA UNA COSA,I ÉS LA VERITAT QUE HI ENCERCLEN ELS NOSTRES SENTIMENTS,PERQUÈ ELS Q AIXÍ SENTIM NO ENS ENGANYEM PAS MAI.I TORNEM A REVIFAR-NOS-EN TOT ESPERANT Q HI ARRIBI QUELCOM Q ENS HI FACI VIBRAR TOT DE NOU.MIL.LER

    ResponderEliminar